دلنوشته (چاه در پیش است)

روزهایی که بیخیالی تنها دوای دردهایم بود

، بود اما نه با من

بودم اما نه با او

نه با هر که به جز او که هیچ را در بر گیرد

میدانستم او همان است اما این بار

ترسی از گفتن حقایق در من نبود

لفظ شه-ت هم برایم آب بود

با چند غلپ دور از عطش رفتم و آتش از کویرش زولان

افکارم پریشان است و حس بیخیالی بیخیالم کرده

از هر چه هست و خواهد بود

گفته هایم چرت و پرتی بیش نیست

میدانم

اما هست راهی در برون راه زندگی

گاه بر سر میزند آنچه تا اکنون هزاران بار زده اما

نبرده راه در پیش چاه در پیش است

خواندن اینها برایم آه را با درد همراه است

باز هم باید خیال بیخیالی را بفریادم...